Rozdział 5 "Kochać można tylko raz, później pozostaje tylko niepewność."

                                                       Rozdział dedykowany Shaunie.  Dziękuję za pomoc Słońce. 



Miała cel, jednak szła tam, gdzie nogi ją poniosły.

Jak szary cień.

Nikt jej nie widział, nie zwracał uwagi. 

Niewidzialna?

Włosy nachodziły na jej bladą twarz i lekko spuchnięte oczy. Kroczyła powoli, porządkując wszystkie myśli, jak w szufladkach. Doszła do celu. Analizowała w głowie każdy szczegół miejsca, które tak dobrze znała. Pojedyncze samochody przejeżdżają, i znikają.

Z naszej pamięci?

Ludzie przechodzą obojętnie, nie zwracając najmniejszej uwagi. Czasem spojrzą lodowatym spojrzeniem, jednak są zajęci swoimi własnymi sprawami. Rozpamiętywała z żalem. Co najlepszego zrobiła? Nic takiego, taka jest prawda. Jednak nie dla niej. Ciążyło w niej ciągłe poczucie winy. 
-Wyrzuć to z siebie, wyrzuć! -krzyczała, ciągnąc się za włosy.
Usiadła, starając się utrzymać równowagę. 

Jeden oddech.

Siedziała, delektując się ciszą i spokojem. Ciepłym wiatrem, otulającym jej ciało. Samotnością. Przekręcając delikatnie głowę, ujrzała chłopaka, zmierzającego w jej kierunku.

Czar prysł.

Gwałtownie wstała z ławki, udając się szybkim krokiem do budynku studia.
-Ludmiła, czekaj!
Przeklęła w myślach. Zaciskając wargi, odwróciła się powoli twarzą do rozmówcy.
-Czego chcesz? -syknęła, czując jak złość w niej buzuje.
-Porozmawiać. Będziesz udawać, że nic się nie stało?
Dokładnie tego by chciała. Po prostu zapomnieć,wyrzucić z pamięci. Szkoda, że to nie jest takie łatwe, jak myślała.
-O to właśnie chodzi, Federico. Nic się między nami wydarzyło. Jeśli chodzi o ten pocałunek... -odwróciła wzrok. -Byliśmy pod wpływem alkoholu, to nic nie znaczyło.
Serce go zakuło. Słowa dziewczyny były bolesne, i to bardzo.
-Spójrz mi w oczy, i powiedz, że nic do mnie nie czujesz. -spojrzał w głąb oczu dziewczyny. Były przerażona, ale pewna siebie. Smutna, ale wesoła. Zła, ale szczęśliwa.
-Miałeś dać mi spokój! -zmieniła temat, wycofując się o kilka kroków.

Coraz dalej.

-Nie potrafię, nie rozumiesz? 
Zamknęła oczy, wypuszczając powietrze. Liczyła bicia serca. Było je słychać. Waliło, tak mocno. Próbowała się uspokoić, jednak na próżno.
-Wszystko było dobrze, póki nie pojawiłeś się ty. Namieszałeś w moim życiu. Wszystko zepsułeś, nienawidzę Cię! -krzyknęła, ile tylko miała sił w gardle. Po chwili tego pożałowała. Na jego twarzy malowało się tyle cierpienia, ile jeszcze nigdy nie widziała w żadnym człowieku. -Coś ty zrobiła?
Powoli zaczęła się cofać, próbując nie patrzeć na jego smutne oczy. Uciekła, biegła ile sił w nogach. Zacisnęła oczy. -Nienawidzę siebie, nie cierpię! 
Wpadła do budynku studia, cała zdyszana. Rozejrzała się naokoło, szukając znajomych twarzy. Pustka.

Droga wolna.

W połowie drogi do łazienki, napotkała swojego przyjaciela.
-Wyglądasz jakbyś uciekła z cyrku. -zaśmiał się.
Leon zawsze tak robił. Żartował z wszystkiego, i czasem nie umiał zachować powagi. To ją denerwowało.
-Zostaw mnie. -wydusiła z siebie, czując wielką gulę w gardle.
-Ludmiła, co się stało? -spoważniał.
-Chcesz wiedzieć co się stało? Jestem potworem, to się stało! -podniosła głos. -Ranię wszystkich na których mi zależy. Myślę wyłącznie o sobie. Co chwile kogoś okłamuję i odpycham. Nawet tych, których kocham.
-Mówisz o...-nie dokończył.
-Federico. - szepnęła. Verdas dał jej znać, aby się odwróciła.
Blondynka gwałtownym ruchem głowy spojrzała w tył, i zobaczyła chłopaka, z którym niedawno rozmawiała. -Nic nie słyszał, prawda? -myślała. Patrzyła to na jednego, to na drugiego, aż w końcu wyszła z budynku studia. Zaczęła biec. Nie obchodziło ją to, że za chwile ma lekcje. Nie obchodziło ją nic.

Ucieczka od rzeczywistości - czasem tylko ona pozwala nam zapomnieć o problemach.


                                                      ~~~~~~~~


Poczuła wibracje, w tylnej kieszeni startych spodni. Jednym, szybkim ruchem ręki, wyciągnęła telefon i ciężko usiadła na łóżko.
-Halo? -mruknęła.
-Cześć księżniczko. -słysząc znajomy jej głos w słuchawce, kąciki ust momentalnie się podniosły.
-Nie jestem księżniczką. Raczej kopciuszkiem, bez pantofelków i sukni. -uśmiechnęła się ponuro.
-Dla mnie zawsze będziesz księżniczką. Masz może czas, żeby gdzieś wyskoczyć?
-Dopiero za jakieś dwie godziny. Obecnie jestem trochę zajęta... -ściszyła głos.
Natalia Navarro. Dwa wyrazy, sześć sylab, czternaście liter. Dziewczyna z pozoru normalna, zawsze zadbana, w ładnych ubraniach, uśmiechnięta. Jednak w jej życiu nie było tak kolorowo, jak się wydawało. Rodzice mieli duże kłopoty finansowe. Dziewczyna dorabiała jako sprzątaczka, chodząc od domu do domu. Tylko tak mogła pomóc bliskim. 
-Będę czekać. To jak, 17:00 w parku, pasuje Ci?
-Tak. Muszę kończyć, pa. -nie czekając na odpowiedź, nacisnęła palcem czerwona słuchawką.
Westchnęła głośno, i szybko wróciła do układania rzeczy na półce. Czekał ją jeszcze jeden dom.

                                                         ~~~~~~~


Każdy człowiek nosi w sobie od poczęcia małą iskierkę, którą można rozdmuchać, lub całkowicie zgasić. Niektórzy je utracili, i stali się małymi szaraczkami w wielkim świecie. W ich duszy jest pustka, i choć to czują, nie umieją się tego pozbyć. Chcą z powrotem rozpalić światło. Ale jak?

Opadła bezwładnie na łóżko, chowając twarz w poduszki. Łzy zamazały jej obraz. Pozwoliła im spłynąć po policzkach, mocząc przy tym delikatny materiał, na którym leżała. Spojrzała na sufit pustym wzorkiem, tocząc przy tym nieustanną walkę z myślami, i samą sobą. Usłyszała delikatne pukanie. Podeszła do okna i siadając na dużym, marmurowym parapecie, nuciła swoją ulubioną piosenkę. Patrzyła jak po szybie spadają pojedyncze kropelki deszczu. Niebo płakało. Cierpiało. Tak, jak ona.

Zawołaj swojego anioła.


Drążącymi dłońmi, chwyciła telefon.

Do: Leon <3
Potrzebuję Cię. Przyjdź, proszę.
                    Wysłano: 16:13

-Ludmiła! -usłyszała, że ktoś się chce wejść do jej pokoju.
-Zostawcie mnie, nie chcę rozmawiać! -włożyła słuchawki do uszu. 
"Ludzie (...) 
Dbają tylko o swoje.
Nie pomogą nikomu.
A trzeba pomóc.
Zabijają wzrokiem pełnym zawiści.
Uważają, że są czyści,
Egoiści."

To była piosenka o niej. Właśnie taka była. Egoistyczna.
Ponownie usłyszała pukanie do drzwi.
-Mówiłam, że nie chcę rozmawiać! -krzyknęła. Po chwili drzwi się otworzyły, a w nich stanął Leon. Spojrzał w smutne oczy dziewczyny, i zobaczył w nich coś więcej, niż tylko ból. Ludmiła podbiegła do niego, i wtuliła się, czując zapach perfum, drażniący jej nozdrza. On nie mówił nic, tylko otulił ją swoimi silnymi ramionami.
-Dziękuję. -wyszeptała, odsuwając się od niego. Uśmiechnęła się, mimo smutku który ją przepełniał.
-Nie masz za co. Od czego są przyjaciele?

                                                           

Twój anioł stróż powrócił.

Usiadła z powrotem na łóżku, on zaraz koło niej. Oparła się na jego ramieniu i pozwoliła opaść powiekom. 
-Zrobisz coś dla mnie? -spytał, wąchając jej włosy o jabłkowym zapachu.
-Co takiego? 
-Nie płacz.


Czasami inni, wymagają od nas nieosiągalnych rzeczy, wręcz nierealnych. Jednak nie jesteśmy robotami, ani żadnymi idealnymi maszynami. Podejmujemy decyzje, których później żałujemy. Mówimy czasem o kilka słów za dużo. Nie zawsze wiemy, czego chcemy od życia. Mamy własną ścieżkę, z której zdarza nam się zbaczać. Gubimy się we własnych myślach i problemach, które nas przerastają. Odmawiamy pomocy, choć jest ona konieczna. Popełniamy masę błędów. Jednak mamy do tego prawo, w końcu jesteśmy tylko ludźmi.

---------------------------------------------------------------------
Eh, tak o to przybywam do was z rozdziałem piątym. Krótki, co mam nadzieję, wybaczycie. Przynajmniej w miarę się zmieściłam w terminie. Nie będę już zanudzać.
♥Zostaw po sobie ślad♥
~Veronica.