Rozdział 4 "Czasami łatwiej jest patrzeć w oczy człowieka którego się kocha i kłamać, aniżeli mówić prawdę. "

                                        Rozdział dedykowany Karoli i Mai. Moje wariatki. ;') <3




Zawsze staramy się zapomnieć o złych rzeczach, które nam się przytrafiły. Mimo, że tego nie chcemy, to one utykają w naszej pamięci, i nie możemy się ich pozbyć, za wszelką cenę. Ciągle uciekamy od nich i żyjemy w strachu, że znów powrócą. Boimy się przegrać z nimi i toczymy nieustanną walkę. Traktujemy nasze myśli jak wrogów, a tak naprawdę, sami nimi jesteśmy.


Kolejny dzień. Kolejne udawanie, nakładanie "niewidzialnej" maski na twarz. A wszystko dla jednej osoby. Matka. Ktoś więcej niż zwykły człowiek, prawda?

 Tęsknota.

Jednak odeszła. Po prostu, z dnia na dzień. Wszystko potoczyło się tak szybko. 

Ból.


Serce Ludmiły rozsypało się na tysiące małych kawałeczków, których nadal nie pozbierała. Nie ma to siły. 

Smutek.

I choć każdy mówi, żeby zapomniała, ona nie umie. Oni nie wiedzą jakie to trudne. Nie rozumieją i nie chcą zrozumieć...


Poczuła łzę, spływającą po jej bladym policzku. Starła ją szybkim ruchem ręki. Pośpiesznie wyszła z domu, aby nie spóźnić się na spotkanie z Federico. Zostało jej mało czasu, więc przyspieszyła tempa.
Mijała uliczki Buenos Aires, szybkim krokiem. Mrużyła delikatnie oczy, przez słońce, które ją raziło. Z oddali zauważyła jakieś dziecko. Była to mała dziewczynka. Siedziała na chodniku, przed nią znajdowało się małe, puste pudełeczko. Była strasznie blada i wychudzona, miała na sobie podarte ubrania. Jej oczy były wypełnione smutkiem. Ludmile aż krajało się serce. Powoli zaczęła wyciągać portfel z torebki, ale spostrzegła się, że jest niedaleko Studia. Nie chciała, by ktoś ją zobaczył, jak lituje się nad innymi ludźmi. Bo przecież TA Ludmiła, którą wszyscy znają, nikomu nie współczuje...

                                                        ~~~~~~

Weszła do sali, w której czekał już Federico.
-Cześć, możemy zaczynać?
-Tak. -odpowiedziała, odkładając swoją torbę. Podeszła do wielkiego lustra i zaczęła wiązać włosy w wysokiego koka. W odbiciu zauważyła, iż Włoch, bacznie się jej przyglądał. Już miała coś powiedzieć, jednak w porę ugryzła się w język.
-Ok. Proponuje coś takiego. Dwa kroki w prawo, dwa w lewo, a potem ręce do góry. Co ty na to?
-Chyba żartujesz. Z czymś takim na pewno nie wygramy. -prychnęła.
-Dobra... -westchnął. To może tak? Dwa kroki do tyłu... -dalej nie słyszała.
 Myślami była daleko i w ogóle nie słuchała, co mówi. Dręczyły ją wyrzuty sumienia. Mogła tyle dać, jednak jej duma nie dała za wygraną.
-Niech będzie. -nie mogła się tak łatwo zgadzać na jego pomysły, chociaż tak naprawdę, w ogóle nie widziała, co robił. -Na koniec, można dodać obrót w prawo.
-Przećwiczmy to, co na razie mamy.
Zaczęli tańczyć. Ludmiła kompletnie nie mogła się skupić, jej głowę non stop zaprzątała dziewczynka z ulicy.
Oboje zakręcili się w przeciwnym kierunku, co skończyło się zderzeniem.
-Pomyliłeś się. -syknęła.
-Sama mi powiedziałaś, że obracamy się w prawo.
-Ja się nie mylę. -powiedziała cicho, odwracając wzrok.
Podszedł bliżej niej. Czuła jego oddech i ciepło, bijące z serca.
-Ludmiła, to nic złego popełniać błędy, wiesz? Jesteśmy tylko ludźmi, nie żadnymi idealnymi robotami.
Uniosła głowę i spojrzała w jego hipnotyzujące, brązowe oczy.
-Jesteś beznadziejny. -wzięła swoją torbę i wyszła z sali.

                                                  ~~~~~~~~

Walcz o każdy dzień, jakby następny miał nie nastąpić. Walcz o każdą chwilę, jakby miała być ostatnią. 
Ludzie wdeptali ją w ziemię, niszcząc wszystko o co walczyła przez te lata. Straciła wszystko. Nadzieję, marzenia, miłość. Płomyki spokoju już nigdy nie wrócą do jej oczu, a kamienie pod stopami, będą raniły  boleśnie obdarte do krwi stopy. 


Stała przed dużym lustrem, przyglądając się swojemu odbiciu. Krzywe kolana, za duży brzuch, zbyt wystające kości policzkowe, zniszczone włosy. Krytyka, obraza, brak wiary. Była swoim największym wrogiem.
-Jestem beznadziejna! -krzyknęła, kopiąc nogą w komodę, strącając tym samym kilka kosmetyków.
Poczuła, jak ktoś kładzie jej rękę na ramieniu.
-Jesteś wspaniała. Tylko masz małe poczucie własnej wartości. -oznajmiła, kładąc rzeczy z powrotem na swoje miejsce. -Siadaj, robimy Ci makijaż.
-Lu, naprawdę muszę? Nie chcę iść na tą imprezę. I tak nie zwróci na mnie uwagi. -szepnęła, posłusznie siadając na krzesło.
Widziała o tym, i to doskonale. Nikt nie nawet na nią nie spojrzy, była tego pewna. Bo niby po co, mieli by sobie zaprzątać głowę kimś takim, jak ona?
-Przestań gadać głupoty. Tak nie jest, dobrze o tym wiesz. -mówiła, nakładając tusz do rzęs.
-To dlaczego nie mam chłopaka?
Blondynka przez chwilę milczała, zastanawiając się nad odpowiedzią.
-Po prostu nie spotkałaś odpowiedniej osoby. Ja też nie mam. -wiedziała, że powód braku partnera, jest zupełnie inny niż przyjaciółki, jednak nie chciała nic mówić.
-Minie jeszcze tydzień i będziesz spotykać się z Federico, mogę się założyć. 
-Wcale nie. Nie wierć się, już prawie gotowe. -zmieniła temat, kończąc makijaż.
-No i jest. Spójrz w lustro. Kogo widzisz? -spytała, siadając koło Natalii.
-Siebie. -odpowiedziała niepewnie.
-A ja widzę śliczną, utalentowaną dziewczynę, z wielkim sercem. Jesteś naprawdę świetna, i musisz w końcu w siebie uwierzyć.
-Jesteś kochana. Dziękuję.

                                               ~~~~~~~~~~~~

Blondynka weszła do klubu, rozglądając się naokoło. Znajdowało się w nim mnóstwo ludzi, którzy tańczyli, pili i śmiali się do rozpuku. Grała głośna muzyka, od której aż bolały uszy. Przy barku siedzieli ludzie sączący alkohol i co chwilę sięgali po kolejne kieliszki. Zauważyła kilka znajomych jej twarzy, w tym kompletnie upitego Diego, a zaraz obok Leona. Podeszła szybkim krokiem do przyjaciela, przeciskając się przez tłum ludzi.
-Leon! Leon! -krzyczała. -Jesteś totalnie pijany, odstaw to piwo! 
-Lu, wyluzuj. To jest impreza, tu się pije. Jesteś strasznie sztywna.
Mimo, że wiedziała, iż chłopak jest pijany, uraziło ją to. -Wcale nie jestem sztywna -mówiła sama do siebie. -Ferro, kogo ty okłamujesz?
Podeszła do lady, siadając na wysokim krzesełku.
-Mojito poproszę. 
Już po chwili, braman podał jej drinka, którego wypiła duszkiem. Po jej ciele przeszedł przyjemny dreszcz. Przeczesała włosy jednym ruchem ręki, i pewnym krokiem, udała się na parkiet. Powoli ruszała się w rytm muzyki. Poczuła silne, męskie dłonie, na jej talii. Odwróciła się gwałtownie, spoglądając na nieznajomego chłopaka. Oczy się rozszerzyły, a serce zaczęło mocniej bić. -Nie bądź sztywna, Lu -myślała.
Przymknęła delikatnie powieki i oddała się obcemu. Chłopak przycisnął ją do ściany, gładząc rękom po całym jej ciele. Sama nie wiedziała, czemu na to pozwalała.
-Zostaw mnie. -odezwała się w końcu. -Słyszysz? -mówiła, lecz on nie przestawał. -Puszczaj! -krzyczała, jednak nikt jej nie słyszał. -Proszę, pomocy... -po jej twarzy spłynęła słona łza. Łza bezsilności.
-Powiedziała, żebyś ją zostawił. -usłyszała dobrze znany jej głos.
 Gwałtownie odwróciła głowę, spoglądając na znajomą sylwetkę. Z nadzieją w oczach, spojrzała na Włocha. Posłała mu błagalne spojrzenie. Chłopak zbliżył się do obcego, zacisnął dłoń w pięść, i jednym ruchem ręki, uderzył go w twarz. Blondynka odskoczyła przynajmniej na metr i wstrzymała oddech. Zakryła oczy rękoma. -Wszystko będzie dobrze -zaprzątało jej myśli. Po kilku chwilach spojrzała niepewnie przed siebie. Ujrzała Federico, i patrzących się na nią ludzi. Zagryzła wargę, błądząc nerwowo wzrokiem po sali, jakby szukając pomocy w tłumie ludzi.

W tłumie, jednak samotna.

Powoli zaczynało jej brakować tlenu. Każda para oczu patrzyła to na nią, to na Federico, bądź nieznanego jej faceta. Przełknęła nerwowa ślinę, czując ciepły uścisk męskiej dłoni. Włoch chwycił ją na nadgarstek i wybiegł z pomieszczenia, ciągnąc za sobą dziewczynę. Przebiegli przez tłum ludzi, wychodząc z budynku. Jej nozdrza rozszerzyły się, wdychając świeże powietrze. Uniosła głowę ku ciemnemu niebu, a na jej twarz zaczęły spadać przezroczyste kropelki deszczu. Przeszedł ją dreszcz, przez zimno panujące na dworze. 
W końcu chłopak zatrzymał się przy małej, drewnianej ławce pod daszkiem. Usiedli, a Ludmiła dopiero teraz zauważyła, że z nosa Federico cieknie krew. Ręce całe zaczęły jej się trząść. 
-Federico, j-ja, dziękuję. Naprawdę, tak bardzo Ci dz-dziękuję. -jąkała się. Nie mogła nic z siebie wydusić. Czuła wielką gulę w gardle, przez którą nie umiała niczego powiedzieć.
-Nie masz za co. Wszystko ok, dobrze się już czujesz?
Na początku nie zrozumiała pytania, lecz po chwili zdała sobie sprawę z powagi sytuacji. Przecież mogło dojść do czegoś dużo gorszego. Łzy cisnęły jej się do oczu. -Nie płacz, nie płacz, nie przy nim -podpowiadał rozum. -Płacz, to nic złego -podpowiadało serce.

Kogo słuchać?

Po jej twarzy zaczęły spływać liczne łzy. Była zła, że nie umie nad sobą zapanować. Chłopak wziął ją w swoje objęcia. Wiedział, że jedyne co może teraz zrobić, to czekać.
-Powiedz mi jedną rzecz. -wyswobodziła się z jego uścisku. -Dlaczego to wszystko dla mnie zrobiłeś, po co to? -blondynka zadała pytanie, które męczyło ją od początku tej sytuacji.
-Bo jesteś dla mnie ważna.
Poszerzyła delikatnie oczy, bacznie mu się przyglądając. Zaczął się przysuwać. 

Coraz bliżej, i bliżej.

Ich usta dzieliły milimetry. -Ferro, opanuj się. Położyła delikatnie dłonie na jego torsie, tym samym odpychając go do tyłu.
-Nie mogę. -pokiwała przecząca głową.
-Proszę. Pozwól mi na jeden pocałunek, a dam Ci spokój. -ponownie zaczął się przybliżać, nie czekając na zgodę blondynki. Chciała tego. Wiedział o tym, ona też. Oboje chcieli. Czuła jego oddech na swojej skórze i zapach perfum, przy których nie mogła się skupić. Ludmiła nie mogąc znieść odległości między nimi, wpiła się w jego usta. Położyła mu ręce na karku, on zaś wplótł rękę w jej blond włosy, które kręciły się od wilgoci. Trwali złączeni, mieli wrażenie, że przez wieczność. Ale jednak koniec musiał nadejść. 
Odsunęli się od siebie powoli, ciężko oddychając. Federico pogłaskał wierzchem dłoni zaróżowiony policzek dziewczyny, jednak Lu oddaliła ją. 
-Jesteśmy wrogami, nie zapominaj o tym. -szepnęła, wstając gwałtownie z ławki. 

Uciekniesz przed wszystkimi, tylko nie przed samym sobą.

------------------------------------
Jeju, w końcu jest. Znowu musieliście tyle czekać. Myślałam, że w wakacje będę miała więcej wolnego czasu, najwyraźniej się pomyliłam.
Jest dobrze. Znaczy nie dobrze, ale lepiej. TROCHĘ. Bo ten rozdział podoba mi się bardziej, od poprzedniego. Nie wiele, ale zawsze coś, prawda? 
Mam nadzieję, że wam się spodoba. Wątpie, ale jednak jest nadzieja. <3

~Veronica