Rozdział 3 "Nikt nie jest tak silny, jak nam się wydaje."

Blondwłosa dziewczynka, siedziała na kolanach swojej mamy, tuląc się no niej.

-Kochanie, obiecasz mi coś? -spytała matka, głaszcząc długie włosy córki.

-Co takiego?

-Obiecaj mi, że nigdy się nie zakochasz. Choćby nie wiem co.

-Dlaczego mamusiu? -zapytała, delikatnie podnosząc głowę, aby spojrzeć na matkę. Była smutna, wręcz załamana. Jej wzrok był pusty.

-Bo ludzie są źli, słońce. Prawdziwa miłość nie istnieje. Pokochasz kogoś, a zanim się spostrzeżesz  ta osoba odejdzie i złamie Ci serce. A ty nie zapomnisz i będziesz cierpieć. Cokolwiek byś nie zrobiła i tak, wszystko skończy się źle. Dlatego lepiej, żebyś nigdy nie zaznała takiego uczucia, jakim jest miłość. Obiecujesz mi?

-Tak. -odpowiedziała, zauważając uśmiech, na twarzy swojej rodzicielki.

-Na mały palec?

Blondynka uśmiechnęła się pogodnie i podała mały paluszek.

                                         Obietnica została zawarta.

Podniosła się gwałtownie do pozycji siedzącej. Jej oddech robił się coraz płytszy, serce biło coraz szybciej, a na rękach pojawiła się gęsia skórka. Rozejrzała się naokoło, Biała toaletka, na której stała masa kosmetyków, brzoskwiniowe ściany, dębowa podłoga, gdzie walała się masa butów różnego fasonu. Była w swoim pokoju. Odetchnęła z ulgą i położyła się z powrotem na łóżku. Była cała roztrzęsiona i nie mogła uspokoić oddechu. Obracała się z boku na bok, jednak, na próżno. Uszy co chwilę dosłuchiwały się cichych szmerów, a oczy niespokojnie błądziły wzrokiem po pokoju. 5:17. Nie wytrzymała. Wstała z łózka, ubrała legginsy, bluzę oraz buty sportowe i po cichu udała się do drzwi wyjściowych, aby nie obudzić domowników. Wyszła z domu, zakładając słuchawki na uszy. Odpłynęła do swojego świata. Biegła ile sił w nogach.Nie miała pojęcia gdzie w tej chwili się znajduje i dokąd zmierza, ale w teraz to nie miało znaczenia. Ważne, by mogła wyrzucić z głowy wszystkie czarne myśli i zapomnieć o problemach.
Biegnąc, poczuła uderzenie. Upadła na ziemię, czując przy tym ogromny ból. Chwyciła się ze głowę, nie patrząc na osobę, z którą przed chwilą się zderzyła.
-Uważaj jak leziesz idiot...Leon? -spytała zdziwiona, patrząc na swojego przyjaciela, przebranego w dresy. -Co ty tutaj robisz?
-Wygląda, że to co ty. Nic Ci nie jest? -podał jej rękę, aby wstała.
Momentalnie zrobiło jej się słabo, nogi miała jak z waty.
-Nie, trochę boli mnie głowa, poza tym, jest dobrze. -wymusiła słaby uśmiech. -Wiesz może, jak wrócić do mojego domu? Nie wiem za bardzo, gdzie jestem. -rozejrzała się naokoło, po nieznajomej okolicy.
Leon tylko uśmiechnął się szeroko i zaczął biec w stronę wyznaczonego mu miejsca.

~~~~~
Tymczasem kruczowłosa dziewczyna, szła uliczkami Buenos Aires. Wiatr rozwiewał jej niesforne kosmyki włosów na wszystkie strony, a słońce delikatnie raziło jej czekoladowe oczy. Przymrużyła je i zaczęła myśleć. Wyobrażała sobie, jak to jest mieć osobę bliską sercu. Kogoś, kto kocha. Prawdziwie, bez udawania. Robi śniadanie do łóżka, całuje w czoło, przytula. Zastanawiała się, czy spotka kiedyś taką osobę, przy której zawsze będzie się czuć bezpiecznie i zaufa bezgranicznie.
-Natalia! -usłyszała za sobą znajomy głos. Odwracając się, ujrzała Maxi'ego. Był cały zdyszany.
Serce zaczęło jej bić mocniej, a ona momentalnie przybrała czerwony kolor.
-Idziesz do studia? -spytał, uśmiechając się przyjaźnie do dziewczyny.
Nie odpowiedziała, jedyne na co było ją stać, to kiwnięcie głową. Była bardzo nieśmiała. Już od dawna próbowała zmienić w sobie tę cechę, jednak -na próżno. Nienawidziła  siebie samej, krytykowała się na każdym stopniu. Nie angażowała się w nic, bo wiedziała, że i tak jej się nie uda. Jedyne, co robiła, to porównywała się do innych.
-Mogę pójść z Tobą?
-Tak. -odpowiedziała cicho.

~~~~~
Zastanawiałeś się kiedyś nad swoim życiem?
Czy kiedykolwiek myślałeś nad tym, co by się wydarzyło, gdybyś pewnej rzeczy nie zrobił?
Gdybyś cofnął czas i odwrócił swój błąd, swoją pomyłkę?
A może chcesz skoczyć w przyszłość?
Dowiedzieć się, co Cię czeka?

Nie mogła się skupić na zajęciach. Czuła, że zaraz rozsadzi jej czaszkę. Przed oczami miała mroczki i w ogóle nie docierały do niej słowa, wypowiedziane przez nauczycielkę.
-Ludmiła, dobrze się czujesz? -Angie zmierzyła ją wzrokiem.

Nie udawaj, że jest dobrze, skoro tak nie jest.

Pokiwała znacząco głową, chociaż było z nią coraz gorzej. Jej oddech powoli zaczynał robić się płytki, a ona ledwo siedziała na krześle. Powieki powoli się zamykały, lecz ona nadal toczyła z nimi nieustanną walkę. Wstrzymała powietrze, a do jej oczu napłynęły łzy. Łzy bezsilności.

Nie możesz żyć w kłamstwie, uciekając od życia.

Uniosła głowę, spoglądając na resztę uczniów. Wypuściła powietrze, jednocześnie opuszczając powieki. Jedyne co widziała, to ciemność.

~~~~~~
-Boję się, tak cholernie się boję. Nie wybaczyłabym sobie, gdyby coś jej się stało. -hiszpanka chodziło w kółko, ciągnąc się za swoje włosy.
-Natalia, uspokój się. Ona tylko zemdlała. Wszystko będzie dobrze. -chwycił ją za rękę.
Ukradkiem spojrzała na ich splecione dłonie. Wzięła dwa wdechy i zaczęła mówić, tym razem spokojniej.
-Maxi, nic nie rozumiesz. Ludmiła jest jak moja siostra, znamy się od kilku lat. Jest dla mnie niesamowicie ważna, nie masz pojęcia jak. Jest jedyną osobą, na którą mogę liczyć.
-Spokojnie, wszystko będzie dobrze, tak? -uśmiechnął się pogodnie, dodając dziewczynie otuchy.
Był cudowny. Znają się już tyle czasu, a ona nigdy nie widziała w nim tego, co teraz. Nie zauważyła jego hipnotyzujących brązowych tęczówek, jego uśmiechu. Poczuła coś dziwnego... Czy to właśnie jest miłość?

~~~~~~

I tak walczę sama ze sobą. 
Walczę ze swoimi słabościami, by im nie ulec.
Walczę z lękiem, obawami, wycofaniem się. Jednak nie ma odwrotu.

Przed oczami miała ciemność. Nie mogła otworzyć oczu, jednak słyszała otaczające ją dźwięki. Z trudem podniosła ociężałe powieki, lecz od razu oślepiło ją światło, panujące w pomieszczeniu. Ujrzała stojącą nad nią pielęgniarkę, a zaraz obok Federico.
-Co ty tu robisz? -podniosła się na równe nogi. Zakręciło jej się w głowie, ale Włoch przytrzymał ją, aby nie upadła. Wydobyła się z jego objęć i usiadła z powrotem. Rozejrzała się po pomieszczeniu. Białe, ponure ściany, wszędzie leki i bandaże.
-Mogę już iść do domu? -spytała. Za oknem panowała ciemność, gosposia na pewno się o nią martwi, nie wspominając już o siostrze.
-Czy któryś z rodziców, może Cię odebrać?
Blondynka poczuła, jak pieką ją oczy. Zamrugała nimi kilka razy, aby łzy nie spłynęły po jej policzkach.
-Obawiam się, że nie. -powiedziała, ściszonym głosem. Jej wzrok utkwił w podłodze. Włoch spojrzał na nią podejrzliwie. Miał wrażenie, że coś ukrywa.
-Federico odprowadzi Cię do domu.

Dlaczego akurat on?

Nie sprzeciwiała się. Wiedziała, że przegrała.

Szli w milczeniu. Dla Ludmiły ta cisza była bardzo krępująca, dla niego jednak nie, gdyż mógł w spokoju nacieszyć się obecnością blondynki. Odezwała się pierwsza, aby przerwać niezręczne milczenie.
-Przepraszam za dzisiaj, przeze mnie nie było próby...
-Przestań, nie obwiniaj się za to. Na szczęście nic Ci się nie stało.
Kąciki ust dziewczyny, delikatnie uniosły się ku górze.

Mówią, że najpiękniejszy uśmiech ma ten, który najwięcej wycierpiał.

-To tutaj. -wskazała ręką na śliczny, duży dom. -Dziękuję, że mnie odprowadziłeś. -już miała iść, kiedy Federico złapał ją za nadgarstek.
-Czekaj. Chcę Cię o coś zapytać. Czy naprawdę jesteś taka, za jaką się podajesz? -zapytał, stając naprzeciwko niej. Trzymał ją za nadgarstki, uniemożliwiając ucieczkę.
Blondynka zacisnęła usta w cienką linię, unikając spojrzenia Włocha.
Od odpowiedzi uratowała ją siostra, która właśnie wyszła przed dom.
-Lu, wróciłaś! To Twój chłopak? -spytała, wskazując palcem na Federico.
Ludmiła speszyła się i spojrzała ukradkiem na Fede, który był wyraźnie rozbawiony tą sytuacją.
-Nie, to nie jest mój chłopak. Federico, to moja siostra, Livi. 
-Cześć mała. -przywitał się.
Od razu było można dostrzec u niego smykałkę do dzieci. Obydwoje zagłębili się w rozmowie, nie zważając uwagi na stojącą obok Ludmiłę. 
-Może zostaniesz u nas trochę? 
Blondwłosej stanęło serce. Nie mogła na to pozwolić. Miała ochotę udusić swoją siostrę. Federico najwyraźniej to zauważył.
-Wydaje mi się, że Twoja siostra nie ma na to ochoty. -oznajmił, patrząc na Lu. -Poza tym, muszę wracać, jest już późno. Do zobaczenia. -odszedł.
Dziewczyna od razu pobiegła do swojego pokoju. Z hukiem zatrzasnęła drzwi i zsunęła się po nich. Ukryła twarz w dłoniach. Zacisnęła zęby i zamknęła mocno powieki. "-Dasz radę, dasz rade!" 

Poddała się. Już po chwili poczuła słone łzy, spływające po jej bladych policzkach. A co było powodem jej płaczu?

Zakochała się. 

-----------------------

Dobra, nie chcę już nic mówić. 

Powiem tylko tyle, że po przeczytaniu tego rozdziału, zastanawiałam się nad sensem tego bloga. Więc serio: Jest ŹLE. 

Nie dedykuję nikomu rozdziału, bo uważam, że jest za kiepski. W dodatku, musieliście czekać ponad dwa tygodnie.

Kompletnie zawaliłam, przepraszam.