Rozdział 1 "Najtrudniejsza rzecz w życiu, to udawanie kogoś, kim nie jesteś".

Rozdział dedykowany wszystkim, którzy skomentowali prolog. Dziękuję za motywacje, kochani ♥

Życie. Często bywa smutne, bolesne, trudne, czasem warte łez. Każdy z nas ma swoje problemy, smutki, swoją historię. Własną historię, której nie zna nikt. Każdy z nas, przeżył co innego. Dlatego nie oceniaj innych, nie wiedząc, jacy są naprawdę i jaką wartościową osobą, mogą być w środku. Kiedy kogoś zranisz, pamiętaj, że jutro możesz już nie mieć okazji powiedzieć "przepraszam".



Studio OnBeat. Najlepsza szkoła muzyczna w Argentynie. To tutaj dzieciaki rozwijały swoje talenty i robiły to, co kochały. Tu zaczęły się pierwsze przyjaźnie, miłosne rozterki. Właśnie tu, wszystko się zaczęło.
Pewnym krokiem weszła do Studia. Rozejrzała się naokoło, od razu zauważyła swoją najlepszą przyjaciółkę. Ruszyła przez korytarz szkolny, stukając przy tym swoimi obcasami. Tym samym, zwróciła na siebie uwagę innych ludzi. Różowe rurki i przyległa bluzka w panterkę, idealnie podkreślały jej szczupłą sylwetkę. Długie blond włosy, były idealnie ułożone. Całość dopełniał mocny makijaż, na który zawsze poświęcała mnóstwo czasu. Nikt nie mógł wiedzieć, że nie jest doskonała, że jej cera nie jest tak gładka, a rzęsy nie są tak długie. Ukrywała prawdziwą siebie, pod grubą warstwą makijażu. Taka już była.
Ludmiła. Śliczna blondynka, o długich włosach i jasnej karnacji. Z wierzchu arogancka i wścibska. Myślała, że jak będzie taka, będzie lepiej. Myślała, że w ten sposób, odstraszy od siebie innych. Nie chciała kochać, ani być kochaną. Tylko nieliczni, znali jej prawdziwe oblicze. W środku była delikatna, wrażliwa. Nawet jedno słowo, potrafiło ją zranić. Nigdy tego po sobie nie pokazywała. Nie chciała, by ktoś widział, że jest słaba. Zbyt wiele nacierpiała się w swoim życiu. O tym co przeżyła, wiedziała tylko jedna osoba.
Przywitała się z przyjaciółką. Jednak ciemnowłosa, nie odpowiedziała jej. Była zbyt zajęta, patrzeniem na najlepszego rapera w Studiu. Tak, mowa o Maxim. Uroczym chłopaku z czapką z daszkiem na głowie. Kochała go od trzeciej klasy. Zawsze zaprzeczała, że coś do niego czuje, ale wszyscy doskonale wiedzieli, że ta dwójka ma się ku sobie.
-Na co czekasz? Idź zagadaj -popchnęła ją w stronę chłopaka.
-Ja? Nie, no coś ty.

   

~~~~~~
Siedziała w sali tanecznej. Czekała, aż zaczną się zajęcia z Gregorio. Rozejrzała się po sali i popatrzyła na każdego z osobna. W końcu natknąła wzrokiem na swojego najlepszego przyjaciela -Leona. Rozciągał się przed rozpoczęciem tańca.  

5-letnia blondynka z włosami anioła, siedziała w piaskownicy. Bawiła się, robiąc babki z piasku. Już od godziny siedziała i tworzyła swoje 'arcydzieło'. Zauważyła, że podszedł do niej jakiś chłopak. Był dużo starszy. Zaczął niszczyć zamek, jednocześnie sypiąc piaskiem na Ludmiłe. Kiedy sobie poszedł, zaczęła płakać. Zakryła twarz dłońmi, a po jej policzkach poleciały łzy. Kiedy otworzyła oczy, zobaczyła, że ktoś wtyka jej chusteczkę pod nos. Był to chłopiec, z zielonymi oczami.
-Nie płacz. Pomogę Ci to odbudować. Jestem Leon, a ty? -spytał, podając jej małą rączkę.
-Ludmiła.

-Ludmiło Ferro, możesz się obudzić i zacząć uczestniczyć w zajęciach? -z rozmyślań wyrwał ją głos nauczyciela. Pospiesznie dołączyła do reszty grupy. Spięła swoje włosy w wysokiego koka. Zaczęła tańczyć. Taniec był całym jej życiem, tak samo jak śpiew. Uwielbiała to robić. Nie uważała siebie za wybitną, jednak wszystkim mówiła, że to ona jest najlepsza.
To był jej plan. Plan odsunięcia się od ludzi. Realizowała go już bardzo długo. Czasem juz miała się poddać, już myślała, że pęknie. Ale nie. Ciągle powtarzała sobie, że musi być silna, że nie może się poddać.
-Zatańczcie układ numer dwa.
Destinada a brillar. Typowa piosenka dla Ludmiły. Szczerze mówiąc, nie lubiła tej piosenki. W ogóle nie oddawała jej prawdziwego charakteru. Grupa, mimo dużych starań, nie umiała zatańczyć na tyle dobrze, by zadowolić nauczyciela.
-Ludmiło, widzę, że ty jedyna dobrze pamiętasz kroki. Pokaż tym ofermom jak się tańczy.
Wyszła na sam środek. Głęboki wdech.

~~~~~

Wysoki brunet, wszedł wolnym krokiem do Studia. Nie było go tu od roku. Teraz, kiedy zakończył umowę z U-mixem, w końcu mógł się tu normalnie uczyć. Nic się tu nie zmieniło. Te same sale, korytarze. Jedynie nazwa uległa zmianie. Udał się do sali, z której dobiegała muzyka. Stanął w drzwiach i przyglądał się zajęciom, prowadzonym przez Gregorio. Na samym środku sali tańczyła dziewczyna, z długimi blond włosami. Wkładała w taniec tyle miłości, to było widać. Każdy krok stawiała z gracją, lekkością. Pamiętał ją. To była ta diwa, która zawsze dokuczała Violettcie.
-Federico! -usłyszał swoje imię i zobaczył, że wszyscy biegną w jego kierunku.
-Dziękuję Ludmiło, za pokazanie układu -usłyszał głos nauczyciela.
Każdy po kolei witał się z nowo-starym uczniem, jedynie Ludmiła stała z boku. Spojrzał w jej oczy. Miała taki pusty, zagubiony wzrok. Jakby nie była sobą...
-Proszę o skupienie się na zajęciach! Skoro widzieliście już układ, zatańczcie go teraz razem. A ty -wskazał na Włocha. -Po prostu stój i patrz. Może czegoś się nauczysz -mruknął po cichu.
Posłusznie stanął z boku i zaczął przyglądać się choreografii. Wszyscy byli naprawdę świetni.
-Dobrze, koniec na dziś -oznajmił Gregorio, nie powstrzymując się, od nie miłych uwag w stosunku do uczniów.
Wszyscy wyszli z sali, została jedynie Ludmiła, która poprawiała sobie fryzurę w lustrze.
-Hej -przywitał się.
-Cześć... -odpowiedziała pod nosem.
Podeszła do parapetu,  na którym leżała jej torba. Zarzuciła ją na ramię. Już miała wejść, ale stanął jej na drodze.

-Czego chcesz? Chce przejść -wywróciła oczami. 

-Wiem. Chciałem tylko powiedzieć, że świetnie dziś tańczyłaś.
-Doskonale zdaję sobie sprawę, nie musisz mi tego uśmiadamiać -zarzuciła swoje blond loki i wyminęła go.
On zaś, był jej strasznie ciekawy. I sam nie miał pojęcia, dlaczego..

                                                                                                 

--------------------------------------------------

Witajcie, tak oto przybywam z rozdziałem. Wiem, że za długie to to nie jest, ale to mój pierwszy rozdział, więc mam nadzieję, że mi wybaczycie. Nie wiem czemu, mam wrażenie, że wszyscy się tu spodziewali jakiegoś "BUM CZARY MARY". Opowiadanie, najzwyklejsze w świecie, napisane też bez rewelacji. Ale może mi się tylko zdawało? ;)

Proszę, wyraźcie swoją opinię w komentarzu. Przyjmuję krytykę. Napiszcie mi, co mogłabym zmienić, postaram się poprawić. Liczę na szczere opinie. :)

//Nicusia
(Tak, lubię ten skrót. Taki słodkii ;3)